بررسی ارتباط کار احساسی با رضایت شغلی در بین مدیران اجرایی و پرستاری بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه و هدف: مدیران به دلیل ماهیت وسیع و متنوع حوزه ی کاری خود مجبورند طیف گسترده ای از احساسات را به کار گیرند. به علاوه مدیران باید توانایی تشخیص اینکه چه موقع کدام احساس را نشان دهند را نیز داشته باشند. این امر نشان دهنده ی نقش مهم کار احساسی در مدیریت است. همین امر ممکن است بر روی رضایت شغلی مدیران اثرگذار باشد. بنابراین پژوهش حاضر به بررسی ارتباط کار احساسی با رضایت شغلی در بین مدیران اجرایی و پرستاری بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می پردازد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه ی توصیفی از نوع همبستگی و به صورت پیمایشی- میدانی می باشد که جامعه ی پژوهشی آن مدیران اجرایی و پرستاری بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشد. 250 نفر جامعه آماری با استفاده از روش سرشماری انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه استاندارد ترجمه شده بود که روایی و پایایی(0.81=α) آن به تایید رسیده است. سپس این پرسشنامه در بین جامعه ی پژوهش توزیع شد و داده ها ی حاصل از آن با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آمار استنباطی در نرم افزار18 spss تحلیل شد.یافته ها: میزان کار احساسی در بین مدیران اجرایی و پرستاری در سطح متوسط بوده و میزان رضایت شغلی، کنش عمقی و احساسات واقعی بیشتر از سطح متوسط می باشد و لیکن میزان کنش سطحی کمتر از سطح متوسط بوده است. همچنین بین کار احساسی( بر حسب بعد احساسات واقعی) و رضایت شغلی ارتباط معنی دار و مستقیمی وجود دارد(0.05>p ). بین دیگر ابعاد کار احساسی( کنش سطحی و کنش عمقی) و رضایت شغلی ارتباط معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: هر چه افراد احساسات خود را بر اساس آنچه که خود احساس می کنند، تنظیم کنند( احساسات واقعی) رضایت شغلی بیشتری خواهند داشت .